نحوه پرورش گلها

        کالا لیلی-گل شیپوری                  درفش گیاه                       شقایق نعمانی                     آماریلیس

           گل داودی                          میخک قرنفلی                    کالالیلی                            بوواردیا

         گل ستاره ای                          گل نرگس                           گل رز                          گل بابونه

             گل سریش                         مریم گلی                           گل نرگس                        گل همیشه بهار

                گل راعی                         گل سرخ                       گل محمدی                          گل کتان

        گل سوسن پرویی                      پرنده بهشتی                       گل بومادران                    گل گاوزبان

        گیاه ترشک

این گیاه دارای ساقه های ریشه مانند زیرزمینی است.در محل هایی که در آن بارش باران و درجه حرارت مناسب باشد همیشه سبز است ولی در فصل خشک کمی رنگ آن کمرنگ کیشود

زیستگاه آن ترجیحاً در کنار نهرها و برکه ها است و در این مناطق تا 0.6-1 متر (2-3 فوت) بلند میشود، به شکل توده بزرگ و گسترده به رنگ سبز تیره رشد می کند. برگ آن تا 45 سانتی متر بلند میشود. گل آذین بزرگ دارند که در فصل بهار ، تابستان و پاییز ، به رنگ سفید خالص تا 25 سانتی متر و درای سنبله ای زرد رنگ که از وسط آن میروید و تا 90 میلی متر بلندی دارد میباشداین گیاه نماد مهمی از جمهوریت ایرلند از قیام عید پاک در سال 1916 تبدیل شده استگل شیپوری متعلق به خانواده گلشیپوریان است که امروزه به عنوان گیاهان زینتی در محیط داخلی افزایش یافته است. زیستگاه طبیعی آن منطقه ای در جنوب آفریقا است. در اروپا از سال 1664 در باغ سلطنتی در پاریس وجود داشت .ظاهرا پس از نام فیزیکدان و گیاه شناس ایتالیاییZantedeschia giovaniI نام گرفته است. نام گونه aethiopica ممکن است ارتباطی با اتیوپی امروز داشته باشد ولی واقعیت این است که از جنوب مصر و سوریه انتشار پیداکرد.در روزهای بلند ارتفاع گیاه به حدود 80-60 سانتی متر می رسد .                                  گل شیپوری معمولا برای تزئین راهروهای شیشه دار و آپارتمانها بکار می رودگل شیپوری چندساله است ، و بسته به شرایط زیستگاه میتواند همیشه سبز باشد این در وهله اول بر میزان بارش باران و خواب یک دوره زمانی که رطوبت کافی وجود دارد بستگی دارد. ارتفاع آن از 60 سانتیمتر تا 1 متر میباشد و اندازه برگ های آن بستگی به مقدار نور دارد.اگر نور باندازه کافی نباشد برگها و دم گل طویل شده و منظره ناخوشایندی ایجاد می نماید . در گلخانه سرد یا در یک بالکن تقریبا" گرم این گیاه به خوبی رشد می کند ولی گل آن دیر یعنی در بهار ظاهر می شودگل شیپوری نیازمند محلی با آفتاب کامل و کمی سایه روشن است. در آب و هوای گرم ، بهتر است بعد از ظهر ها از تغییر سایه بهره مند شوند. رطوبت محیط آن مانند خاک آن باید مرطوب باشد. حتی می تواند در آب کم عمق نگهداری شودکشت این گیاه در گلدان در شهریور و مهر انجام می شود هر دو یا سه ریزم را در یک گلدان می کارند

تکثیر آن می تواند با تقسیم شدن و کاشت بذرباشد. در صورت استفاده از بذر ، آن را باید در فصل بهار در بستر ماسه کاشته و به آرامی آن را پوشش دهید تا هنگامی که گیاه در گلدان یا باغچه ظاهر شود. اگر برای پرورش غده گوشتی استفاده می شود ، گیاه می تواند در حالت استراحت نیز تولید شود. غده ها در عمق 5 سانتی متر کاشته و با تقسیم توسط چاقوی تیز با جدا کردن بوته از ریشه و کاشت در محل مورد نظر آن راتکثیر کردگل شیپوری حاوی اگزالات کلسیم است و مصرف خام گیاه ممکن است منجر به سوزش شدید و تورم لبها ، زبان و گلو شود و درد معده و اسهال را در پی داشته باشد.

سوسن پرویی گیاه زینتی از جنس Alstroemeria در خانواده آلسترومریاسه بومی سرادو و پوشش گیاهی Pantanal در برزیل و آرژانتین است. این گیاه زیبا در نیوزیلند بسیار محبوب است. زیرا معمولا در زمان کریسمس شکوفه های آن نمایان میشود و به همین علت با نام (New Zealand Christmas bell) "نیوزلند کریسمس بل" نیز شناخته می شود. این جنس که در آمریکای جنوبی بیشتر یافت میشود دارای حدود 120 گونه از گیاهان گلدار است که تقریبا تمام گونه ها محدود به یکی از دو مرکز اصلی، یکی در مرکز شیلی و دیگری در شرق برزیل است.امروزه گل آلسترومریا به یکی از مهمترین گلهای شاخه بریده تبدیل شده است.برخی از ارقام این گل دارای امتیاز انحصاری است و پرورش دهندگان این گل باید قرارداد رسمی داشته باشند.تکثیر این گیاه بدون مجوز رسمی غیر قانونی است. آلسترومریا از ابتدا به خاطر گلهای شاخه ای زیبایش کاشته می شد. گل های آلرسترومریا دارای مجموعه ی وسیعی از رنگهای ارغوانی، بنفش کمرنگ، قرمز، صورتی، سفید، نارنجی، زرد و دورنگی است.از خصوصیات خوب آلسترومریا این است که سرما را ترجیح می دهد. سوسن پرویی به طور معمول در اواخر بهار شروع به گلدهی می کنند و تا پایان تابستان یا آغاز پاییز گلدهی آنها ادامه دارد . ارتفاع آنها به کولتیوار و شرایط نوری وابسته است.و در دامنه ای از 30 تا 100 سانتی متر قرار دارد از نظر گلدهی آلسترومریا به دو دسته تقسیم میشود:ارکیده ای: از اول بهار به مدت 3-5 ماه حد اکثر گلدهی را دارند برای گلدادن نیاز مند یک دوره ی سرمای 10-15 درجه سانتی گراد بوده و بعد از گلدهی تا بهار به رشد خود ادامه میدهند و نیز دارای گلدهی زیاد در یک دوره کوتاه، تریپلوئید بودن، عدم حساسیت یا حساسیت کم به فتو پریود است

 پروانه ای : 9-12 ماه در طول سال گلدهی دارند برای القای گلدهی سرمای13-16 درجه سانتی گراد و بعد از آن نیاز به طول روزبلند دارند انواع دیپلویید و تتراپلویید مناسب گلدان و تولید گل بریده هستند ارتفاع انها کوتاه تر از انواع ارکیده ای است.سوسن پرویی نیازمند خاک غنی و کمی اسیدی (PH: 5.8 -6.8) میباشد. مخلوط خاک از نیمی از پرلیت و نیمی کمپوست و تراشه های چوب و پوست. توصیه میشود. طور منظم با یک کود مکمل کامل نیتروژن سنگین این گیاه را تغذیه نمایید.رشد مطلوب این گیاه در آفتاب کامل است و درجه حرارت تابستان در حد متوسط باید باشد. در آب و هوای گرم، نگهداری در سایه جزئی توصیه میشود. رطوبت : اگرچه آنها می توانند خشکسالی تا حدودی تحمل کنند ولی خاک مرطوب برای آن بسیار مطلوب است دما:دمای گلخانه ها در شب بین 13-10 درجه سانتیگراد نگه داشته میشود.در حالیکه دمای گلخانه در زمستان بین 18-16 درجه سانتیگراد در نظر گرفته میشود. در طول تابستان دما 17 درجه در نظر گرفته میشود گل آلسترومریا آفات خطرناک و جدی فراوانی دارد.در زمان مشاهده این آفات باید از سموم شیمیائی استفاده کرد.اگر سایه انداز گیاه تمیز و باز نباشد حلزونها میتوانند مشکلات اساسی بوجود اورند.آبیاری خاک بوسیله قارچ کشها بطور مداوم باعث کنترل قارچهای انگلی گیاهی مثل فیتیوم و بقیه موجودات خاکزاد میشود.تریپس یک خطر جدی بسیار برای این گیاه است. 

سوسن پرویی به راحتی از طریق بذر تکثیر میشود از کشت بافت نیز قابل تکثیر است.اگرچه روش معمول تکثیر گلهای شاخه بریده از طریق تقسیم بوته است. 

توجه داشته باشید که سوسن پرویی گونه ای بسیار مهاجم است. هر چند که هنوز رتبه دهی نشده است به طور گسترده به عنوان یک مشکل زیست محیطی به رسمیت شناخته شده و در مناطق گسترده ای در غرب استرالیا پخش شده اند.

نرگس زرد

نرگس pseudonarcissus که به عنوان Lent lily نیز شناخته می شود یک گیاه گلدار چند ساله از خانواده آماریلیاسه است. این گل رنگ زرد کم رنگ با ترومپت مرکزی تیره تر دارد.برگ های آن باریک و بلند ، کمی مایل به رنگ خاکستری میباشد.

این گونه بومی اروپای غربی از شرق اسپانیا و پرتغال به آلمان و شمال انگلستان و ولز است. این گل که معمولا در باغ ها پرورش داده میشود در بسیاری از دیگر نقاط اروپا نسز یافت میشود. این گیاهان به صورت وحشی در جنگل ، علفزار و بر روی زمین های صخره ای رشد می کنند. در بریتانیا، جمعیت بومی قابل ملاحظه ای از این گونه از قرن 19 به بعد به علت توسعه کشاورزی، کاهش یافته است. در آلمان در سال 1981، آگاهی ملی برای حفاظت از wildflowers موضوع مبارزات انتخاباتی بود.

تعدادی زیادی زیر گونه از نرگس زرد وحشی وجود دارد اما تعداد دقیق آن با توجه به نویسندگان مختلف، متفاوت است.زیر گونه Tenby daffodil obvallaris, از معروفترین آنهاست که هم اکنون به صورت وحشی در جنوب غربی ولز وجود دارند.

نرگس گل ملی کشور ولز میباشد.

زادگاه طبیعی نرگس زرد در استان خوزستان از روزگاران کهن، شهرستان بهبهان بوده است و تاریخچه بهبهان نشان می‌دهد که انبوهی گل‌ها بقدری زیاد بوده که از پشت‌بام خانه‌های شهر به راحتی رنگ یکپارچه و طلایی آنها قابل مشاهد بوده و از فواصل بسیار دور از شهر، بوی عطرآگین آنها به مشام هر رهگذری می‌رسیده است.

یکی از قدیمی‌ترین نرگس‌زارهای طبیعی ایران و منطقه زاگرس در استان خوزستان و شهرستان بهبهان است که قدمت آن به قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد و مساحت آن 500 تا 700 هکتار و از میدان بیدبلند فعلی تا منطقه تنگ تکاب و حتی کردستان بهبهان گسترده بوده است. نرگس‌زار بهبهان هم‌اکنون نیز از جمله مناطق مهم و باسابقه رویش و پرورش گل نرگس بوده و از نرگس‌زارهای طبیعی و معروف ایران محسوب می‌شود. حدود 35 تا 40 سال قبل بخش وسیعی از زمین‌های اطراف نرگس‌زار فعلی پوشیده از گل نرگس بوده که متاسفانه با مکانیزه شدن کشاورزی، تصرف اراضی برای کشت غلات، خارج ساختن پیازهای نرگس و خروج غیر‌مجاز آنها به استان‌های دیگر، بخشی وسیع از این گلزارها که یک سرمایه ملی نیز است، از بین رفته است. هر چند که در سال‌های گذشته با تلاش و پیگیری‌های اداره منابع طبیعی بهبهان، گلزار فعلی که مساحتی حدود 20 هکتار دارد، ملی شده و عملیات مراقبت، نگهداری و احیای آن صورت گرفته است.

سوخ نرگس زرد حقیقی و پوشش‌دار است که چندین سال متوالی گل داده و هر سال نیز درشت‌تر میشود. دارای برگها باریک سبز تیره هستند و زیر برف هم رشد میکنند.

نرگس در حالت عادیدر روزهای آخر سال و اوایل بهارگل میدهد. ولی میتوان فصل گل را چند ماه پیش انداخت. اگر در پاییز کشت شود در بهار گل میدهد.

سوخکها معمولا در سال سوم عمرشان گل میدهند. پیازها را میتوان ۳تا ۴ سال در زمین نگهداری کرد.

گیاه نرگس به سرما مقاوم است و در مقایسه با زنبق، حساسیت کمتری به یخبندان دارد ولی نسبت به لاله و سنبل حساس‌تر است. خاک مناسب آن خاک لومی سرشار از مواد آلی است. خاک با pH کمی اسیدی را دوست دارد (بین ۶ تا ۷) ولی در زمینهای زیاد اسیدی باید به خاک آهک اضافه کرد. در محل آفتابگیر باید کشت شود. سوخ آن به سرما مقاوم است و هر ۳ تا ۴ سال میتوان سوخ را از خاک خارج کرده و سوخک را جدا کرد. خاکی که نرگس در آن کشت شده باید مرطوب باشد. ولی چنانچه آب فراوان دریافت کند، بیشتر برگ تولید کرده و به گل نمیرود. برای به گل رفتن بهتر است گیاه کمی خشکی ببیند.

پس از گلدهی برای بزرگ شدن سوخ‌ها باید از کودی با نیتروژن کم و پتاسیم زیاد استفاده کرد. باغچه‌های نرگس را باید وجین کرد و این عمل در فصل پاییز و پیش از رشد برگها انجام میشود. در بهار نیز به نحوی که برگهای سبز نرگس صدمه‌ای نرسد میتوان علفهای هرز را وجین کرد.

گلهای بریده را در دمای صفر تا یک درجه سانتی‌گراد به مدت ده روز و در دمای ۳ تا ۴ درجه‌سانتی‌گراد به مدت ۸ روز میتوان نگهداری کرد.

دمای بالای ۱۸ درجه سانتی‌گراد پس از مرحله گردن غازی موجب ناهنجاری شکل گل میشود.

انواع نرگس را با بذر و جداکردن پیازچه‌ها (سوخک‌ها) زیاد میکنند. روشهای فلس دوقلو (فلس جفتی) یا قاشق برداری نیز به کار گرفته شده‌است.

برای کاشت در گلدان میتوان از خاک سبک استفاده کرد. پیازها را در گلدان طوری میکارند که نوک آن نزدیک به سطح باشد. چند روزی پس از کاشت در محل تاریک یا سایه سنگین قرار میدهند تا ریشه بدهند. سپس آنها را در شاسی گرم یا نیم گرم یا گلخانه معتدل گذاشته و تا موقع گلدهی که اوایل زمستان است از آنها مراقبت میکنند. ممکن است پیازها درشت نرگس را مانند سنبل در ظروف مملو از آب نیز کشت کرد و از آن گل خوبی به دست آورد.

در روش فلس دوقلو، پیازهایی که در اندازه‌ گلدهی هستند به صورت طولی به ۸ یا ۱۶ قسمت تقسیم میشوند به طوری که هر قسمت بخشی از صفحع پایه‌ای را داشته باشد. این قطعات را دوباره به بخشهایی که یک جفت فلس دارند تقسیم میشود به طوری که هر کدام دارای بخشی از صفحه پایه‌ای باشد. این قطعات را در کمپوست، خاک اره، سبوس و مواد مشابه به بتواند رطوبت و هوا را در خود نگه دارند، قرار می‌دهند که در دمای ۲۰ درجه سانتیگراد پس از ۹۰ روز پیازچه‌ها ظاهر میشوند. سیستم قاشق برداری (چیپ سازی) سیستم ساده شده‌ای از روش فلس دوقلو است و در این روش پیازها به چند قطعه تقسیم میشوند و هر قطعه (Chip) دارای چندین فلس است.

پیازها را در پاییز از خاک خارج کرده و پس از تمییز کردن و درجه‌بندی انبار میکنند. پیازها نباید آفتاب بخورند و باید آنها را در انبار خشک و تهویه‌دار نگهداری کرد. دمای انبار بسته به گونه، از ۱۷ تا ۳۰ درجه سانتی‌گراد متفاوت است. پیاز انواع Tazetta در دمای ۲۵ تا ۳۰درجه سانتی‌گراد و پیاز انواع دیگر نرگس در دمای ۱۷ درجه سانتی‌گراد انبار میشود. اگر در انبار نگهداری پیاز، اتیلن وجود داشته باشد باعث سقط جوانه گل و یا گلدهی غیرعادی میشود. 

گل نرگس را به هدف گل بریده، در زمان کج شدن گردن آن به مرحله گردن غازی یا گردن مرغابی (Goose-neck) باید برداشت کرد. ترشح موادی از ساقه گل نرگس برای سایر گلهای بریده مضر است و نباید نرگس را با رزها، میخک، فریزیا و لاله در یک گلدان قرار داد. 

مانند همه گونه نارسیس، نرگس زرد حاوی ماده سمی alkaloid lycorine، اغلب در گل و همچنین در برگ است. از این رو آنها هرگز نباید خورده شوند.